நானும் - மின்சார ரயில் பயணமும்

நான் மின்சார தினமும் பார்க்கும் சில காட்சிகள்
இது கதையும் இல்லை, கவிதையும் இல்லை ...

நான் போகும் மின்சார ரயிலில் தான் எத்தனை விதமான மனிதர்கள்
அவ்வளவு கூட்டத்திலும் தனக்கென்று ஒரு அடையாளம் தேடும் மனிதர்கள்
ஒரு மாலை வேளையில், நான் கவனித்த சிலர் பற்றி ஒரு தொகுப்பு

பயணம் செய்யும் நேரம் வீணடிக்காமல் செய்தித்தாள் படிக்கும் சிலர்
நேரம் வீணானாலும் ஆகட்டும் என்று வேடிக்கை பார்க்கும் சிலர்
கல்லூரியில் நடந்த சண்டையை பற்றி தோழிகளுடன் பேசும் சிலர்
குடும்பத்தில் உள்ள பிரச்சனைகள் பற்றி நண்பர்களோடு பகிர்ந்துகொள்ளும் சிலர்

உள்ளே இடம் இருந்தும் கதவு அருகே தொங்கும் சிலர்
தன்னிடம் இருக்கும் கைபேசியில் ஊரறிய கத்தும் சிலர்
"இன்று இரவு வீட்டில் என்ன சமையல்" என யோசிக்கும் சிலர்
தன் குழந்தை பள்ளி முடிந்து வீடு வந்து விட்டதா என கவலையோடு சிலர்

நாளை எப்படி இருக்கும் என கவலையோடு போகும் தின கூலிகள் சிலர்
தன்னிடம் உள்ள "சமோசா"வினை கூவி கூவி விற்கும் சிலர்
"அந்த காலத்துல ..." என்று தொடங்கி பழங்கதை பேசும் சிலர்
பெண்களை பார்த்து "சைட்" அடிப்பதற்கென்றே வரும் சிலர்

இவற்றை தவிர, நான் கவனித்த சில விஷயங்கள்
* ரயிலில் இருக்கும் மின் விசிறி சுற்றாவிட்டால், தன் பேனா அல்லது தன் சீப்பால் அதை சுழற்ற முயற்சி செய்து, முடிவில் நொந்து போகும் "ஆபிசர்கள்"
* ரயிலில் இருக்கும் அந்த மின் விளக்கை கூண்டுக்குள் அடைத்து வைத்திருக்கிறார்கள். அவ்வளவு நம்பிக்கை மக்கள் மீது !
* சில தாத்தாகளை புரிந்துகொள்ளவே முடியவில்லை. இருக்குற வயசுலே சும்மா இல்லாம கதவு கிட்டே நிக்க வேண்டியது. ஒரு பொண்ணு, அவரோட பேத்தி வயசுலே இருந்தாலும், பார்த்தவுடன், சீப்பை எடுத்து தலையை சீவ வேண்டியது (தலையில் முடி இருக்காது- அது வேறு விஷயம்) ... என்ன கொடுமை சார் இது?